een bloemetje voor...
... vrijwilliger kees van loon
Het huis van Kees van Loon (84) staat en hangt vol met kunstwerken van zijn vorig jaar overleden vrouw Coby. Ze is overal aanwezig: in haar prachtige beelden, mooie schilderijen en bijzondere poppen. Haar as bewaart Kees in een wit marmeren bol die hij zelf maakte. “Want door Coby ben ik zelf ook gaan beeldhouwen”. Maar Kees doet nog zoveel meer! Als fitte 80-plusser staat hij altijd voor een ander klaar. Bij Spiridon en Sint Franciscus kunnen ze nog steeds op hem rekenen als vaste vrijwilliger.
Door: Dianne Huijskens | VIPvoorElkaar
Kees is geboren en getogen in Rijen. Tot aan zijn pensioen in 2000 werkte hij bij de metaalfabriek van Pelders in het dorp. “Ik heb mijn hele leven maar twee bazen gehad: één op de fabriek en één hier thuis”, grapt hij. Samen met Coby kreeg hij twee dochters. Er kwamen drie kleinzonen en inmiddels zijn er ook al drie achterkleinkinderen.
Materiaalman bij Spiridon
Vanaf zijn 17de deed Kees aan atletiek. Lange afstand lopen werd zijn favoriete onderdeel. Hij was eerst lid van atletiekvereniging Scorpio in Oosterhout. Toen in 1990 de Rijense atletiekvereniging Spiridon zich aansloot bij de Koninklijke Nederlandse Atletiek Unie, maakte Kees de overstap. Naast het beoefenen van de sport, was hij vanaf het begin actief als materiaalman. “Ik was handig met mijn handen en met metaal, dus dat kwam goed van pas.” Hij hielp o.a. bij de aanleg van de eerste wedstrijdbaan en groef gaten voor de lichtmasten. Heel veel van wat op de vereniging te zien is, heeft Kees gemaakt: van de kogels voor het kogelstoten tot de bankjes in de kleedkamers. ‘Tja, wat eigenlijk niet?’ zo vat hij het zelf samen.
Door een vervelende val over een boomwortel moest Kees op zijn 76ste stoppen met rennen. Maar dat deed hem niet stoppen met vrijwilligerswerk. Nog een paar keer per week is Kees bij Spiridon te vinden. “Op maandagmiddag doen we met een leuke ploeg het onderhoud. We zijn nu bezig met het opknappen van het materiaalhok. Ik draai ook regelmatig bardiensten en zorg er altijd voor dat op vrijdagavond de koffiepercolator voor de volgende dag is gevuld. Op zondagochtend lopen we met een clubje vanuit Spiridon. Ik ben inmiddels benoemd tot erelid voor het leven, dus ik kom hier nooit meer weg!”, zegt hij met een knipoog.
"ik doe het graag en ik heb de tijd"
Altijd bereid een ander te helpen
Altijd bezig, altijd bereid een ander te helpen. Zelf is hij er vrij laconiek over. “Ik vind het fijn om iets om handen te hebben en ik heb de tijd”. Maar het feit dat zowel Kees als zijn vrouw Coby beiden een lintje hebben gekregen (in 2014 en 2016), zegt genoeg over hun inzet voor de maatschappij. Zo waren ze jarenlang actief bij de Werkgroep Beeldende Kunst en Kunstgroep Unique. “De kunst, dat moest van Coby,” zo omschrijft Kees het liefdevol. “Zij was heel creatief en was lid van de schildersclub in De Boodschap. En als er dan een expositie was, dan was de hulp van handige echtgenoten zeer gewenst.” Van het een kwam het ander. Er werden heel wat exposities gehouden en kunstworkshops voor kinderen georganiseerd, tijdens het jaarlijkse zomers kunstfeest in de Steenfabriek in Gilze. En Kees kreeg zelf de kunst van het beeldhouwen ook goed onder de knie, zo getuige de mooie, meer abstracte, beelden van zijn hand.
De laatste expositie...
De laatste expositie die Kees organiseerde was er een van Coby’s werk. Zijn vrouw was toen al ruim 3 jaar opgenomen in zorgcentrum Sint Franciscus, vanwege alzheimer. “Ik had gevraagd of het mogelijk was een expositie van haar schilderijen te houden bij Sint Franciscus zelf. De wachtlijst daarvoor was best lang. Omdat Coby achteruit ging hebben ze overlegd en haar werk voorrang gegeven. We zouden als eerstvolgende aan de beurt zijn om te exposeren. Helaas is ze een week voor het zover was, overleden.” Maar de expositie ging door en werd een mooi eerbetoon aan Coby. “Ik heb zelf alles ingericht en opgehangen. We kregen zoveel lieve reacties en ook vragen of het werk te koop was. Uiteindelijk heeft dit nog een aardig zakcentje opgeleverd voor de achterkleinkinderen, een mooi cadeautje nog van ‘ouwe oma’.” Daarna hing Coby’s werk ook nog vier weken in De Schakel.
‘Ik blijf gewoon komen!’
Kees was een graag geziene bezoeker bij Sint Franciscus, waar hij 3,5 jaar lang bijna dagelijks kwam. “Toen ik Coby’s kamer had leeg geruimd, zeiden ze tegen me: ‘we gaan je missen Kees!’ Maar ik zei: ‘dat hoeft helemaal niet, want ik blijf gewoon komen’.” Dus gaat Kees nog een keer per week naar Gilze om met de bewoners te koersballen. En een keer per maand staat hij paraat om met de ‘wijven te sjouwen’. Een carnavaleske uitdrukking voor het buiten wandelen met mensen in een rolstoel. Want een goed gevoel voor humor, dat heeft Kees zeker!
