... vrijwilliger Wilhelmien van der heyden

Mensen een fijne dag bezorgen en hen even de ellende van alledag laten vergeten. Dát is waar Wilhelmien (71) zich al jaren voor inzet bij de Zonnebloem. Sinds 2005 is ze er vrijwilliger en in 2012 werd ze secretaris. Die laatste tijdrovende taak legt ze nu, na 10 jaar, neer. “En de tijd die daarmee vrijkomt, kan ik mooi besteden aan het meegaan met al de uitstapjes, want dat is altijd zó leuk!”

Door: Dianne Huijskens

Vol enthousiasme en warmte spreekt Wilhelmien over haar vrijwilligerswerk. Al van jongs af aan werd ze door haar moeder Anneke, die een kruidenierswinkel had aan de Dongenseweg, gestimuleerd om mensen in de buurt te helpen. Ook bij gymnastiekvereniging FLOS (Fier Leven Ons Streven) boden Wilhelmien en haar vriendin een helpende hand. “Iets voor een ander doen, dat is ons met de paplepel ingegoten!”

Fulltime (hulp)moeder
Wilhelmien wilde moeder worden, dat wist ze zeker, want ze was dol op kinderen. “Het liefst wilde ik een heel elftal, maar dat kreeg ik bij mijn man Carl niet voor elkaar”, lacht ze. Het werden er vier: een dochter en drie zoons. En dan waren daar nog zo’n 18 jaar lang haar twee oppaskinderen, die helemaal als ‘eigen’ voelden. Wilhelmien stortte zich fulltime op het moederschap. “Ik heb wat af geknuffeld en uitgezwaaid in mijn leven!” Ze was zo’n 20 jaar als hulpmoeder verbonden aan basisschool De Brakken. Daar begeleidde ze onder andere kinderen 1-op-1 met de speel-lees-set. Ook zat ze er 8 jaar in de ouderraad. “Ik heb daar op school zoveel plezier gehad. Kinderen verrassen je altijd, dat is geweldig. Ik ben vooral dol op groep 8. Dat is echt gaaf volk: zo tussen kind en puber in, heerlijk!”

Voorzitter
Toen de jongste naar het Cambreur ging, ging Wilhelmien mee. Ze was ook daar zes jaar lid van de ouderraad en stond mede aan de wieg van het eerste jaarboek dat werd uitgegeven. Daarna werd ze voorzitter van haar oude gymnastiekvereniging. “Met het vertrek van het halve bestuur, was FLOS gedoemd om ter ziele te gaan. Dat wilde ik kosten wat kost voorkomen. Ik ben er 11 jaar voorzitter geweest en heb daar het 50-jarig jubileum mee georganiseerd.”

Zorg voor ouders
Haar hoog bejaarde ouders hadden ondertussen steeds meer zorg nodig. Samen met haar 2 boers en 3 zussen werd er een schema opgesteld, zodat er elke dag iemand bij hen was. “Het was best intensief, maar ik had de zorg voor mijn ouders niet willen missen. Mijn moeder werd door haar vasculaire dementie steeds liever. We konden eindelijk eens samen knuffelen. Mijn ouders waardeerden heel erg wat wij voor hen deden. Het was een bijzonder waardevolle tijd.”

In 2005 maakte Wilhelmien, tijdens een activiteit waar haar moeder aan mee deed, kennis met de Zonnebloem. “Dat voelde als een warm bad. Ik was meteen verkocht en werd vrijwilliger.” Wilhelmien neemt haar vrijwilligerswerk zeer serieus. Zeker toen ze in 2012 de arbeidsintensieve rol van secretaris op zich nam. “Als ik ergens aan begin, dan wil ik het ook goed doen. Ik bijt me ergens in vast en laat niet meer los tot het op rolletjes loopt. Ik zie het vrijwilligerswerk echt als mijn werk. Het is vrijwillig, maar zeker niet vrijblijvend.” Als ze na de zomer het secretarisstokje overdraagt, blijft Wilhelmien zich inzetten voor de Zonnebloem. “Ik doe ook allerlei PR-activiteiten, zoals de redactie van de Nieuwsbrief, berichtjes maken voor op social media en het Weekblad. Maar ik heb in ieder geval straks eindelijk wat meer tijd om met mijn man te gaan fietsen!”

Gouden vrijwilligers
Wilhelmien prijst de grote groep van zo’n 90 vrijwilligers, die het allemaal mogelijk maken om al de verschillende activiteiten te organiseren. “Ik draag hen op handen, ze zijn goud waard!” Veel van hen hebben een verpleegkundige of verzorgende achtergrond, maar dat is niet noodzakelijk. Trots vertelt Wilhelmien dat haar jongste zoon vier dagen per jaar vrij neemt, om bepaalde activiteiten te begeleiden. “Als je wilt kun je dit werk dus ook combineren met een fulltime baan.”

Denken in mogelijkheden
Haar ‘kindje’ binnen de Zonnebloem is de Mediorengroep, die mede door Wilhelmien werd opgericht. “Dit zijn mensen onder de 70 jaar met een lichamelijke beperking. Met die groep kun je qua activiteiten ruiger uitpakken. Je gaat met hen eerder buiten hun comfortzone dan met fragiele mensen van 80 plus. Zo hebben we afgelopen april, op een stormachtige dag, een strandrupstocht gemaakt. Al die rolstoelen in zo’n groot rupsvoertuig en dan maar crossen op het strand. Zoveel lol en plezier, het was echt fantastisch!”

Wilhelmien pleit ervoor altijd te denken in oplossingen. “Ik zie geen beren op de weg. Ik denk in mogelijkheden, niet in beperkingen. Die hebben onze gasten namelijk al genoeg! Natuurlijk moet je van te voren alles goed onderzoeken en regelen en niets aan het toeval overlaten. Dan staat zo’n activiteit als een huis. En als ik de mensen dan zo zie genieten, dan is dat de mooiste beloning die ik me kan wensen.”

“Vrijwilligerswerk doe je met je hart”

Met dank aan Heidi’s Bloemerij voor het beschikbaar stellen van dit maandelijkse boeket