een bloemetje voor...
... vrijwilligers Harrie en jeanne wouters
Harrie Wouters (75) is al zijn leven lang blind. Jeanne (64) is niet alleen al 43 jaar lang zijn vrouw, maar voor een groot deel ook zijn ogen. Zeker nu Harrie’s gezondheid achteruit gaat, is Jeanne een belangrijke steunpilaar voor hem. Samen geven ze invulling aan hun dagen, in een wereld die geleidelijk aan steeds kleiner wordt. Maar vrijwilligerswerk hoort daar nog altijd bij.
Door: Dianne Huijskens
Als vijfjarige ging de kleine Harrie vanuit Rijen naar Blindeninstituut Sint Henricus in Grave. Ver van huis, in een internaat, doorliep hij daar de lagere school en de MULO. Hij leerde alles in braille. “Alleen in de vakanties, mocht je naar huis. Zo ging dat in die tijd”, vertelt Harrie. Na zijn eindexamen kwam Harrie weer thuis wonen, in café De Vijf Eiken.
Eerste computer was voor Harrie
Vanuit maatschappelijk werk kreeg Harrie hulp bij het vinden van een baan. “Ze vroegen me drie firma’s te noemen in Rijen waar ik wel zou willen werken. Voor mij waren dat Ericsson, Curver en Kin.” Het werd Curver, waar Harrie 46 jaar in dienst bleef. Hij begon als telefonist, maar deed al snel ook ander werk. Hij volgde een cursus Nederlandse Handelscorrespondentie en haalde later, als eerste blinde in Nederland, een diploma Public Relations. “Ik had een fijne baas, waar ik veel van heb geleerd. Die man geloofde in mij en gaf me kansen om me verder te ontwikkelen. Speciaal voor mij werd er in 1984 een computer aangeschaft. Ik was daarmee de eerste binnen Curver die met een pc werkte. Dat ding kostte destijds 44.000 gulden!” Harrie haalde er zelfs het Journaal nog mee, toen hij een demonstratie mocht geven tijdens een bezoek van prinses Juliana aan een hulpmiddelenzaak voor blinden in Maarssen. “We hadden, vanuit PR-oogpunt, Curver-stickers op de computer en de printer geplakt. Maar die werden er door de NOS-mensen afgehaald. Alleen hadden ze het Curver-briefpapier, waarop ik de printer demonstreerde, over het hoofd gezien”, lacht Harrie.
‘Weet waar je aan begint!’
Begin jaren 80 zag Jeanne regelmatig een leuke jongeman bij haar buren verschijnen. Het was Harrie die op bezoek ging bij zijn zus. Ze raakten aan de praat, Harrie nodigde haar uit voor de verjaardag van zijn hond en van het een kwam het ander… Jeanne’s moeder was fel tegenstander van een huwelijk met een blinde: ‘Stop ermee, je weet niet waar je aan begint!’ Uiteindelijk leidden die protesten ertoe dat de twee best snel gingen trouwen, zodat Jeanne het huis uit kon om van het gezeur af te zijn. Moeder draaide snel bij en kreeg een heel goede band met Harrie. “Geen kwaad woord wilde ze over hem horen, zo dol was ze op hem”, omschrijft Jeanne het liefdevol. Haar overlijden vorig jaar was dan ook een groot verdriet. “We bezochten haar de laatste jaren elke ochtend. We moeten nu nog steeds wennen aan een ander ritme.”
Voetbal en muziek
Harrie en Jeanne kregen een zoon en dochter, die beiden voetbalden, net zoals hun moeder vroeger. Jarenlang was Jeanne leidster bij de jeugdelftallen. Bij mooi weer ging Harrie wel eens mee naar de voetbal, maar ‘ik had daar eigenlijk niks aan’. Liever was hij bezig met zijn hobby muziek maken. Als drummer/zanger van een bandje, speelde hij in de jaren 70 veel op bruiloften en partijen in de omgeving. Toen de discomuziek opkwam werden die optredens minder. Maar Harrie bleef zingen, voor mensen in bejaardenhuizen, waar hij samen met Jeanne naartoe ging. “Ik was de chauffeur, de sjouwer en de technicus en Harrie zong voor die oudjes, van achter zijn keyboard.” Ook schreef hij zelf liedjes en won, samen met zijn goede internaatvriend Gerrie, zeven maal het carnaval-songfestival.
"Zo waardevol dat
blinden/slechtzienden
samen ervaringen delen"
Achter het stuur
Ondertussen werkte Jeanne als zwemjuf en later als taxichauffeur in het speciaal vervoer. “Ik vind het heerlijk om auto te rijden. Met vouwwagen of caravan erachter, het maakt me niet uit. Met een blinde man heb je daar ook geen keuze in”, zegt ze nuchter. Toen ze stopte met werken, ging Jeanne als vrijwilliger dan ook aan de slag als chauffeur. Bij ‘Voor Mekaar’ en later ook bij Automaatje haalt ze mensen op en brengt ze weg. Nu haar man achteruitgaat krijgt ze sinds een paar jaar een Mantelzorgcomplimentje, als blijk van waardering. “Laatst vroeg iemand me waarom ik dat nu pas kreeg. Ik was toch immers al mijn hele huwelijk lang een soort mantelzorger. Maar zo zie ik dat zelf helemaal niet. Ik ben er gewoon zo aan gewend om Harrie’s ogen te zijn.”
Oogcafé
Samen met de blinde dorpsgenoot Pascal Wirken hebben Harrie en Jeanne veel energie gestoken in het opzetten van een Oogcafé in Rijen. Een plek waar blinden en slechtzienden één keer per twee maanden samenkomen om ervaringen te delen en informatie te krijgen. Zo waren er presentaties over valpreventie of hoe je je huis uitkomt bij een brand. Knutselliefhebber Jeanne organiseerde zelf een workshop knutselen voor blinden. Ook kaart- en bordspellen worden met wat simpele aanpassingen toegankelijk gemaakt. Zo vijlde Jeanne de pionnen van het Mens-erger-je-niet spel in 4 verschillende vormen.
Helaas blijkt de animo voor een Oogcafé in Rijen klein te zijn, in tegenstelling tot de aanloop in Gilze. “Soms hebben we hier maar een paar bezoekers”, zegt Harrie. Zijn gezondheid laat het niet toe om hier nog meer energie in te steken. Toch hopen ze beiden dat er andere mensen zullen opstaan om de kar te trekken. “Het is zo waardevol om ervaringen te delen en van elkaar te leren. Want een ziende kan zich nou eenmaal heel moeilijk voorstellen waar wij allemaal mee te maken krijgen.”
